Ei diffus kjensle av lykke og barndom...

Det er sikkert halvt-anna år sidan me køyrde forbi brukthandlaren

der eg fekk auga koppane i utstillings-vindauga

Med det same eg såg dei fekk eg ei merkelig kjensle av at desse ville eg ha...

Nesten som om dei allerede "høyrde til meg"

Det var merkelig sidan eg ikkje var spesielt glad i verken gull, rosa eller pastellar

Eg ba mannen min om å stoppe ved første mulighet,

så hoppa eg ut av bilen sprang tilbake til butikken, 

(mest fordi eg veit at mannen ikkje likar å vente medan eg er i butikkar)

butikken var selfølgelig stengt....

Og sidan har eg gått rundt å ønska meg slike koppar i det stille

 

Det er rart korleis ein kan hugse ting utan å eigentleg hugse det

Etter å ha tenkt litt på kva som gjorde at eg syntes desse koppane var så fine

så dukka det opp eit vagt minne frå ein lukkeleg barndom;

Mamma arva slike koppar av bestemora si då me var små, 

Og eg må ha syntes dei var frykteleg fine (!) 
sidan denne følelsen sit so sterkt igjen endo.

  

mor sine koppar har knust og forsvunne for lenge sidan.

Så eg vart veldig glad då eg fekk to Figgjo-koppar i bursdagsgåve

frå søstrene mine i sist veke.

Tusen takk søte søstre!